ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ....

Πρόσφατα, έφτασα στην απογοητευτική διαπίστωση πως οι ελευθερίες και τα δικαιώματα που έχουν πετύχει οι γυναίκες να τους ‘παραχωρηθούν’, επίσημα τουλάχιστον από τον νόμο, δεν έχουν πάψει να αμφισβητούνται και μάλιστα να κατακρίνονται ,ως «προάγγελοι μεγάλων δεινών της κοινωνίας», από την πλευρά των αντρών, ακόμη και στις μέρες μας. Πώς θα αντιδρούσατε, όσες είστε γυναίκες τουλάχιστον (και πολύ πιθανό να αντιμετωπίσατε κάτι τέτοιο) αν σε μια παρέα σας τόνιζαν διαρκώς ότι η καριέρα των γυναικών αποτελεί ένα επιπλέον δεινό για την ανθρωπότητα, μαζί με το τρίπτυχο ‘πυρ-γυνή-θάλασσα’?...η καριέρα σου λέει, της γυναίκας σήμερα, είναι η αιτία που η κοινωνία μας πάει κατά διαόλου, που ο θεσμός οικογένεια έχασε την ουσία και την χρησιμότητά του πλέον, και γενικά είναι ένας από τους διάφορους παράγοντες που μας οδηγεί στην καταστροφή… σου λέει βγήκατε οι γυναίκες να δουλέψετε, πήρατε λεφτά, την είδατε αλλιώς, και άντε να μαζευτείτε να κάνετε οικογένεια τώρα!!!ποιος σας πιάνει τώρα! δεν δέχεστε μύγα στο σπαθί σας τώρα! γι αυτό, σου λέει, πάμε απ το κακό στο χειρότερο…. και οι κατηγορίες ενάντια σε κάθε γυναίκα που είναι δραστήρια σήμερα ποικίλουν…..

Εδώ θα έρθω και θα θέσω ένα ερώτημα και θα ήθελα να το απευθύνω σε άντρες: τη στιγμή που βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα, και μετά από ουκ ολίγους αγώνες ,έχουν κατοχυρωθεί και προστατεύονται από τον νόμο τα δικαιώματα των γυναικών σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι λίγο ΑΝΩΜΑΛΟ το να αμφισβητούμε τα δικαιώματα αυτά? Κατά τη γνώμη μου, όποιος αμφισβητεί τα δικαιώματα που έχει το άλλο φύλο, είναι σαν να μην δέχεται ως δεδομένα τα δικαιώματα του δικού του φύλου, τις ελευθερίες του ίδιου του του εαυτού. Την στιγμή που είναι πλέον κατοχυρωμένα τα δικαιώματα των ανθρώπων παγκοσμίως (καλά, εξαιρώντας κοινωνίες όπου η λέξη Νόμος -με την έννοια που του δίνουμε στις ανεπτυγμένες κοινωνίες-, δεν υφίσταται καν), αντρών και γυναικών το ίδιο (δεν γνωρίζω νόμο- του δυτικού τουλάχιστον κόσμου στον οποίο ζούμε-που να εξαιρεί από τις ελευθερίες και τα δικαιώματα τις γυναίκες, αντίθετα, τις αντιμετωπίζει με περισσότερη φροντίδα θα έλεγα), αν ένας άντρας αμφισβητήσει τα δικαιώματα αυτά που παραχωρούνται στις γυναίκες είναι σαν να μην δέχεται τα δικαιώματα που παραχωρήθηκαν και στον ίδιο σαν άνθρωπο- όχι σαν άντρα, το ίδιο βέβαια συμβαίνει και αν μια γυναίκα αμφιβάλλει για την ισχύ δικαιωμάτων που κατέχει το αντρικό φύλο (σ επίπεδο νόμου πάντα), καθώς θα είναι σαν να μην δέχεται το αποτέλεσμα τόσων αγώνων που έγιναν για να αποκτήσει την θέση που κατέχει η ίδια, μαζί με άλλες γυναίκες σε αυτή την κοινωνία του 21^ου –υποτιθέμενα εξελιγμένου- αιώνα, που ζούμε.

Δεν μπορώ να πω, το σωστό είναι να μην θεωρούμε τίποτε δεδομένο σήμερα, είναι υγιές το να μαχόμαστε για να αλλάξουμε καθετί κατεστημένο που μας φθείρει και διαβρώνει θεσμούς και αρχές της κοινωνίας μας… το θέμα όμως είναι να γίνεται καλοπροαίρετα και με σκοπό την εξέλιξη της ανθρωπότητας, όχι την επιστροφή σε πρωτόγονες κοινωνίες… και προς θεού αναφέρομαι σε αμφισβήτηση και κριτική που θα έχει κάποιο νόημα και κάποια επιχειρήματα.....που λείπουν φυσικά από πολλούς άντρες που απαρνιούνται την θέση που κατέχει η γυναίκα στην σημερινή κοινωνία.

Ναι όντως η οικογένεια έχει χάσει την ουσία της σε σχέση με παλαιότερες εποχές ,ναι όντως γυναίκες και άντρες δεν παντρεύονται σήμερα και δεν κάνουν παιδιά, ναι όντως σήμερα γενικότερα οι σχέσεις αντρών- γυναικών περνούν κρίση… αλλά γιατί πρέπει για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας να φταίει η γυναίκα και η θέση που αυτή κατέχει σήμερα? Μήπως έμμεσα ακόμη κι όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη, ουσιαστικά αναγνωρίζουν την γυναίκα ως το επίκεντρο της ανθρώπινης κοινωνίας όπως αυτή εξελίσσεται?

Γιατί τέλος πάντων πρέπει το γυναικείο φύλο να παλεύει καθημερινά για να αποκτήσει την πολυπόθητη ισότητα με το αντρικό? ‘Όλοι είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου, ανεξαρτήτου φύλου, στο κάτω κάτω. Και στην τελική, την στιγμή που αποκτούσαμε αυτές τις δυνάμεις και τα δικαιώματα ως γυναίκες, ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου κατοικούσαν και άντρες αρκετά ισχυροί…. δεν εξελίχθηκε το φεμινιστικό κίνημα σε μια κοινωνία γυναικοκρατούμενη… οι άντρες που ήθελαν να προβάλουν τις αντιρρήσεις τους το έκαναν… και πάλι τον αγώνα τον κερδίσαμε… καθίστε λοιπόν και απολαύστε την εξέλιξη των γυναικών… μια εξέλιξη στην οποία συμβάλλει καθοριστικά και ο δικός σας τρόπος ζωής….η γυναίκα δεν εξελίσσεται παράλληλα με τον άντρα, εξελίσσεται μαζί με τον άντρα,στην ίδια κοινωνία!!! Αφήστε μας ήσυχες και ευτυχισμένες στην ανεξαρτησία μας και χαρείτε κι εσείς την αποτρίχωση στην γάμπα που όσο πάει και συνηθίζετε περισσότερο… είδατε, εμείς σας αφήνουμε ελεύθερους να κάνετε ό,τι θέλετε με τα δικαιώματά σας και τις ελευθερίες σας.....μπορούμε να γίνουμε όμως κακές και να ακολουθήσουμε το παραδειγμα μερικών από εσάς και να θεωρήσουμε ότι όπως η κύρια αιτία της σημερινής κατάντιας μας είναι η ανεξαρτησία των γυναικών και το ότι ψωνιστήκαμε κυριολεκτικά με το να μην εξαρτιόμαστε από κανένα αρσενικό, έτσι ακριβώς η σημερινή κατάσταση έχει διαμορφωθεί και από την αντίστοιχη μαλθακότητα των σημερινών αρσενικών…. το γεγονός ότι το τέως αδύναμο-αλλά ωραίο- φύλο τείνει να επικρατήσει, σημαίνει ότι κάτι δεν κάνετε σωστά κι εσείς οι άντρες, εσείς που για οτιδήποτε ανησυχητικό παρουσιάζει η σημερινή κοινωνία μας κατηγορείτε χωρίς επιχειρήματα….

Μια επίσης καλή λύση σείναι να προσπαθήσουμε να συνυπάρξουμε, αντιμετωπίζοντας με κατανόηση τις ιδιαιτερότητες του αντίθετου φύλου, προσπαθώντας να το προσεγγίσουμε. Εξάλλου το διαφορετικό δεν είναι απαραίτητα και επικίνδυνο…. και για όσους θεωρούν ότι αυτά που γράφω είναι μαλακίες, σας ευχαριστώ που διαβάσατε τουλάχιστον την άποψή μου περί του θέματος… στο κάτω κάτω, δεν είναι ανάγκη να συμμεριζόμαστε πάντα την άποψη του άλλου.

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΟΥΜΕ ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΑΣ (ΑΥΤΑ ΠΟΥ Ν Ο Μ Ι Ζ Ο Υ Μ Ε ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΥΝ)....ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ Ζ Ο Υ Μ Ε , ΝΙΩΘΩΝΤΑΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΝΑΣΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ....ΚΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΤΙ, ΘΑ ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ, ΑΝ ΠΕΣΟΥΜΕ, ΘΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ, ΑΝ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ, ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΜΕ...

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΗ
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ "ΖΟΥΜΕ", ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΜΕ

http://www.youtube.com/watch?v=H8ZuKF3dxCY&eurl=http%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fhome.php%3Fref%3Dhome&feature=player_embedded

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ή αλλιώς: ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΣΟΥ ΔΙΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ!!!

…..Και άντε παίρνεις απόφαση να βγείς από το σπίτι σου, να πας να κάνεις τα μπάνια σου και να απλώσεις στην παραλία το απολλώνειο κορμί σου….και ξεκινάει και φέτος άλλη μια οδύσσεια μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου,σαν άνθρωπος που είσαι και εσύ:

…απ τη μια ο εργοδότης να τσιγκουνεύεται την άδεια και από την άλλη τα νεύρα σου να έχουν γίνει ζαρτιέρες

… αφού τελικά πάρεις την ευλογημένη την άδεια από το αξιαγάπητο αφεντικό, βγαίνεις σαν τρελός στην αγορά για να πάρεις ο,τιδήποτε θα χρειαστείς στις διακοπές, βλέπε βατραχοπέδιλα, μαγιώ,λάδι για τέλειο μάυρισμα ….(και συνεχίζεται η λίστα για τις γυναίκες: αντηλιακό για το σώμα, αντηλιακό για το πρόσωπο, αντηλιακή κρέμα για τα μαλλιά, αντηλιακό για τα χείλη, κρέμα για μετά τον ήλιο, ειδικό σαμπουάν για να μην σπάει η τρίχα από την έκθεση στον ήλιο, ενυδατική για το σώμα …)….και δώστου να σπρώχνεις στην ουρά για το ταμείο και δώστου να τρέχει ο ιδρώτας λες και δουλεύεις στις οικοδομές και πάλι να τρέχεις στην τράπεζα να βγάλεις κι άλλα λεφτά, γιατί αυτά που είχες δεν έφτασαν για τα αντηλιακά που λέγαμε πιο πάνω…

….κι εκεί που ετοιμάζεις την βαλίτσα συνειδητοποιείς πόσα πράγματα θα κουβαλήσεις και φέτος, γνωρίζοντας ότι πάνω από τα μισά είναι άχρηστα εντελώς

….και φτάνεις στο λιμάνι και περιμένεις μαζί με όλο το μπουλούκι να έρθει το πλοίο να πας σ άλλη γη σ άλλα μέρη, και όσο περνάει η ώρα τόσο συνειδητοποιείς ότι το πλοίο θα καθυστερήσει να έρθει στο λιμάνι….

….και τελικά μετά από 3-4 ώρες καθυστέρησης του πλοίου, σπρώχνεσαι με τους άλλους μέσα στη ζέστη για να προλάβεις να πιάσεις θέση όχι μόνο για εσένα, -είπαμε, έλληνες είμαστε- αλλά και για τις βαλίτσες σου, και τέλος πάντων πρέπει να έχεις χώρο ν απλωθείς,σωστά?...αλλά να σου κι έρχεται η κλασική τετραμελής οικογένεια και σου λέει «Είναι πιασμένος ο καναπές?»και τι να πεις?ναι είναι μόνο για πάρτη μου,γιατί θέλω ν απλώνομαι στον ύπνο? Λες παρακαλώ, καθίστε,και τότε μουτζώνεσαι, γιατί σε 5 λεπτά έχει απλωθεί όλη η οικογένεια γύρω σου και εσύ τελικά καταλήγεις σε μια γωνίτσα να προσπαθείς να προστατεύσεις ό,τι μπορείς από τα πράγματά σου, από το 4χρονο που έρχεται και μόνο στο κεφάλι σου δεν κάθεται και να ψάχνεις τα ακουστικά να ακούσεις λίγο μουσική, αντί για την κυρία που φωνάζει «Δημητράκη τα κεφτεδάκια σου!!!!»-και παραδόξως δεν μπορείς να τα βρείς, γιατί ξέχασες να τα πάρεις και δεν ξέρεις ποιον να πρωτοβρίσεις…δεν βαριέσαι όμως, σε πιάνει το ψυχοπονιάρικο και λες ας πάει και το παλιάμπελο, λίγο ακόμα και φτάνουμε στο νησί….

….και έφτασες στο νησί, κατακίτρινος από την ταλαιπωρία, για να μην αναφέρω το ανακάτεμα από το ταξίδι και την mini δηλητηρίαση που έπαθες μάλλον από το πανάκριβο sandwich που αγόρασες για να φας στο πλοίο (τι το θελες?)….και ψάχνεις μέσα στο βράδυ για ταξί να σε πάει στο ξενοδοχείο, και όταν φτάσεις στο ξενοδοχείο περιμένεις πόση ώρα για το check in και τότε λες χωρίς φόβο και πάθος «Επιτέλους έφτασα….!!!»

…και ξεκινάς για να ανακαλύψεις το νησί και συνειδητοποιείς ότι για άλλη μια χρονιά διάλεξες να πας διακοπές τις πιο ζεστές μέρες των τελευταίων 5 χρόνων, και δώστου να ψάχνεις που βρίσκεται το μουσείο- ούτε ξέρεις και συ ο βαριόμοιρος τι ακριβώς ψάχνεις- και να αντιλαμβάνεσαι ότι γύρω σου κάθε άλλο παρά έλληνες βρίσκονται (βάλε φαντασία, σκανδιναβοί,γερμανοί, άγγλοι-γάλλοι-πορτογάλοι με εκείνα τα άθλια σανδάλια-απορώ από πού τα αγοράζουν, με καμιά 5-6 ξανθά μικρά παιδάκια γύρω τους, και τα βαριά σακίδια στον ώμο…) και ποιον να ρωτήσεις κατά που θα πας? Να ναι καλά ο mini ταξιδιωτικός οδηγός που αγόρασες (τον χρυσοπλήρωσες που τον χρυσοπλήρωσες, άνοιξέ τον και λίγο!)

…και πας να φας σε κανα ταβερνάκι και κοιτάς από δω, κοιτάς από εκεί και λες Τι στο καλό, σε λάθος χώρα ήρθα? Όλα τα μενού στα αγγλικά- γερμανικά –ρώσικα με πρώτα πρώτα τα πιάτα mousakas,- gyros, και σε πιάνει μια αναγούλα στη σκέψη και μόνο του να τρως αυτά τα φαγητά μέσα στη ζέστη, μετά από τόσο περπάτημα μέσα στον ήλιο, και καταλήγεις στα goody’s να τρως καμιά σαλάτα, προσπαθώντας να ξεγελάσεις την πείνα σου… και μετά πίσω στο χοτέλι για να πάρεις δυνάμεις, για την νυχτερινή έξοδο με την παρέα σου, στην οποία και οι υπόλοιποι το ίδιο χαμένοι στο διάστημα είναι, όπως κι εσύ….

….και δώστου μέσα στη ζέστη (είπαμε, θέλαμε καλοκαιρινές διακοπές) να προσπαθείς να ετοιμαστείς για να βγεις σαν κύριος στο club, χωρίς ίχνος ιδρώτα πάνω σου, για να μη σου χαλάσει και η μόστρα –δεν το συζητώ για τις γυναίκες, που μέχρι να ντυθείς, έχεις πασαλείψει όλο το μακιγιάζ πάνω στο ρούχο, και μέχρι τελικά να βγείς, έχεις αλλάξει 3 συνολάκια- και η κατάσταση είναι πιο τραγική όταν πρόκειται για παρέες αποτελούμενες από γυναίκες και ακόμα τραγικότερη όταν οι παρέες αυτές είναι μεγάααααλες: τότε συνήθως μέχρι να βγουν αυτές οι παρέες από το ξενοδοχείο έχει ξημερώσει και έχουν κλείσει τα club…

….και άντε την επόμενη μέρα λες να πας για μπάνιο στην πλαζ κύυυριος και πληρώνεις καμιά 4^Ε για ομπρέλα και καπάκι άλλα 4^Ε γι αυτό που θα πιείς και σου ανεβαίνει η πίεση μέσα στη ζέστη και λες πάει εδώ θα αφήσω την τελευταία αναπνοή μου, κλάψε με μάνα κλάψε με….και αργότερα λες να πας να φας σαν ανθρωπος σε μια taverna, κι εκεί που πας να καθίσεις με την παρέα σου στο τραπέζι το μπαλκονάτο με τη θέα, σου λένε οι υπεύθυνοι, «μας συγχωρείτε, μόλις το έκλεισαν το τραπέζι κάτι ιταλοί, μπορείτε να καθήσετε στο επίσης καλό τραπέζι μας,ναι εκείνο δίπλα στις τουαλέτες» και λες ας πάει στην ευχή της παναγίας θα πάω σ άλλο τραπέζι να φάω..ε, ας μη χαλάσουμε τις διακοπές των ιταλών, σωστά? Και μαζί με τον λογαριασμό σου ρχεται και ο ουρανός σφοντύλι, και κρατιέσαι με νύχια και με δόντια να μην τρίψεις στη μούρη του μεσιέ ταβερνιάρη τον λογαριασμό, που και σωλομό με γαρίδες μαζί να έτρωγες, τόσα δεν θα πλήρωνες ο χριστιανός!!!

…και βγαίνεις το βράδυ στο μπαράκι που σου φαίνεται ότι μαζεύει λίιιιιγους περισσότερους έλληνες από τα άλλα μπαράκια του νησιού, και γίνεσαι ντίρλα γιατί στο μπαράκι αυτό δίνουν ποτά- μπόμπες, αλλά εσύ που να το ξερες?, και γυρνάς στο δωμάτιο για να ξεραθείς στον ύπνο, αλλά και πάλι λίγο δύσκολο, γιατί δεν σε αφήνουν τα κουνούπια που ζουζουνίζουν μέσα στα αυτιά σου, και τέλος πάντων ή δεν κοιμάσαι καθόλου για άλλο ένα βράδυ, ή κοιμάσαι και το επόμενο πρωί είσαι σαν να έχεις βγάλει ανεμοβλογιά!

…και φτάνει η μέρα της επιστροφής, και ξανά πάλι σπρωξίδι στην ουρά για το πλοίο και ξανά πάλι ταλαιπωρία μέχρι να πατήσεις στεριά, και γυρνάς στο σπίτι σαν τον Άνθρωπο που Γύρισε από τη Ζέστη και η μάνα σου δεν σου ανοίγει την πόρτα γιατί δεν σε γνώρισε αφού μοιάζεις με νέγρο με τόσο μαύρισμα που έκανες εκεί στα ξένα (γιατί δεν κατάλαβες ότι ήσουν σε ελληνικό νησί, αφού κάθε άλλο παρά έλληνες είδες εκεί)…και αν είσαι τυχερός δεν θα έχεις ανεβάσει πυρετό από τη ζέστη και την ταλαιπωρία – και αν έχεις πυρετό θα λες αυτό είναι, κόλλησα τη νόσο, δεύτε τελευταίον ασπασμόν-, και μετά άντε ξανά πάλι να επιστρέψεις στους καθημερινούς ρυθμούς της καθημερινότητας στην πόλη, περιμένοντας το επόμενο καλοκαίρι για να ζήσεις για άλλη μια χρονιά αξέχαστες εμπειρίες στα ελληνικά νησιά, που είναι ουκ ολίγα!!!

Άντε και του χρόνου darlings!!!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ….

…να παρακολουθήσω κάθε ανατολή και δύση του ηλίου, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε στιγμή, με κάθε λεπτομέρεια…. να κρατήσω για πάντα μέσα μου τα χρώματα που θα αντικρύζω και τις μυρωδιές που θα γεύομαι καθημερινά…

…να διαβάσω κάθε σελίδα, κάθε γραμμή που έγραψε ποτέ ανθρώπινο χέρι, να ζήσω πολλές ζωές, να νιώσω άγνωστα συναισθήματα μέσα από βιβλία που γράφτηκαν από τον άνθρωπο, βιβλία ηθικά και βλάσφημα, λογοτεχνικά και επιστημονικά, δημοσιευμένα και απαγορευμένα…

…να μιλήσω με κάθε άνθρωπο που υπήρξε σε αυτόν τον πλανήτη, που ανέπνευσε έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τον αέρα της γης και μετά χάθηκε… σε όλες τις γλώσσες, με κάθε μέσον, με κάθε τρόπο…

…να δω όλες τις εικόνες που έχει αντικρύσει ανθρώπινο μάτι από τότε που βρέθηκε άνθρωπος επί γης, και να τις ασφαλίσω καλά πίσω από τα δικά μου μάτια, βαθιά μέσα στην ψυχή μου…

…να δώσω όση αγάπη δεν έδωσα σε όλους όσους με πλήγωσαν, να λυτρωθώ από τον πόνο που μου προκάλεσαν… απλά να τους πω ευχαριστώ, που με βοήθησαν να γίνω περισσότερο άνθρωπος, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου, και να ζήσω συναισθήματα που δεν θα βίωνα αν δεν εμφανίζονταν αυτά τα άτομα στον δρόμο μου…

…ν’ αγκαλιάσω και να φιλήσω, σα να είναι το τελευταίο μου λεπτό σε αυτόν τον κόσμο, κάθε άνθρωπο που μου έδωσε λίγη από την αγάπη του, χωρίς να ζητήσει τίποτε από εμένα…

… να νιώσω πόλεμο και φτώχεια, να μάθω να εκτιμώ όσα έχω, για τον καιρό που βρίσκομαι εδώ, και να μην ξαναπονέσω για πράγματα ασήμαντα που τυχόν μου λείπουν από αυτή τη ζωή…

… να προλάβω να πω πόσο σημαντικοί είναι όλοι γύρω μου, απλά και μόνο γιατί υπάρχουν και κυρίως γιατί ακόμα και μια στιγμιαία επαφή μαζί τους, μια ματιά, μια κίνησή τους, επηρέασε τη ζωή μου, την σκέψη μου, τα πάντα…

…να ξεφύγω από τον αιώνιο λήθαργό μου και με κάθε κύτταρό μου να πάλλεται με δύναμη, να δώσω όσα μπορώ και όσα δεν μπορώ, στην κοινωνία, στον κόσμο, στον συνάνθρωπο…

Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι το κάθε λεπτό που ζούμε σε αυτόν τον κόσμο,

και αν λάβουμε επιτέλους υπόψην μας ότι τίποτε σε αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένο και πως

όλα αλλάζουν,

θα μάθουμε πώς να γίνουμε Άνθρωποι, πώς να ζούμε και πώς αξίζει να ζούμε τη ζωή που μας χαρίστηκε τόσο απλόχερα…

Να ζήσουμε μαθαίνοντας, να στοχεύουμε, όχι στο να γίνουμε τέλειοι, αλλά απλούστατα στο να γίνουμε ΚΑΤΙ…

…Φεύγοντας μόνο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι δεν είναι τελικά τίποτα σε αυτό το χάος, γι’ αυτό όσα περισσότερα βιώσει,

τόσο πιο ολοκληρωμένος θα νιώσει,

τόσο λιγότερο θα πονά,

θα μάθει να λειτουργεί με φαντασία και ανοιχτό μυαλό,

ν’ αγαπά χωρίς όρια,

ΝΑ ΖΕΙ.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

Με το Πάσχα και την Ανάσταση του Θεανθρώπου να πλησιάζει,θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό σχετικά με την θρησκεία και την πίστη γενικότερα σε κάτι ανώτερο.
Καταρχήν, κάτι το οποίο ο καθένας από εμάς έχει αναρωτηθεί κάποτε είναι αν όντως υπήρξε ο Ιησούς Χριστός, αν όντως ήταν πρόσωπο που γεννήθηκε εδώ στη Γη με προορισμό να σώσει τον Άνθρωπο από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, όπως διδάσκει ο χριστιανισμός...Πράγματι, πέρα από τα κείμενα των μαθητών του, τα οποία αναφέρονται στη διδασκαλία του Ιησού Χριατού και στη ζωή του, δεν υπάρχει κάτι άλλο, που να μας αποδεικνύει σήμερα ότι το πρόσωπο,που σύμφωνα με τον χριστιανισμό, αποτελεί τον Υιό του Θεού,υπήρξε πραγματικά. Παράλληλα, σε άλλες θρησκείες, όπως στο Ισλάμ, ο Χριστός θεωρείται, αν δεν κάνω λάθος, απλός προφήτης, και όχι Υιός του Θεού..με όλα αυτά, θέλω να καταλήξω στο εξής ερώτημα: πώς γνωρίζουμε ότι αυτό που διδάσκει η δική μας θρησκεία είναι το σωστό, ενώ αυτό που πιστεύουν οι αλλόθρησκοι είναι λανθασμένο? Υπάρχει σωστό και λάθος θρήσκευμα?
Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι υιός Θεού, γιατί αυτό διδαχθήκαμε από την στιγμή που γεννηθήκαμε κι αυτό θα πιστεύουμε,οι περισσότεροι τουλάχιστον, μέχρι να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο. Το ότι όμως πιστοί άλλων θρησκειών, δεν αναγνωρίζουν Ιησού Χριστό, ή ακόμα και Θεό, όπως τον εννούμε εμείς τουλάχιστον ως χριστιανοί, αυτό σημαίνει ότι πράττουν λάθος, ή ότι δεν θα σωθούν οι ψυχές τους γι αυτή τους την "αμαρτία"?
Ίσως να θεωρείται λάθος, αν ερευνήσουμε το θέμα από την σκοπιά της διδασκαλίας του χριστιανισμού. Πρέπει όμως να είμαστε προσκολλημένοι σε ό,τι έχουμε διδαχθεί, όταν πρόκειται να αξιολογήσουμε τα πιστεύω ανθρώπων που δεν ασπάζονται τη δική μας θρησκεία? Δηλαδή, ένας βουδιστής για παράδειγμα, που δεν έχει έρθει ποτέ του σε επαφή με τον χριστιανισμό, θεωρείται αμαρτωλός, επειδή δεν αναγνωρίζει τον Ιησού Χριστό ή τον δικό μας Θεό? Θεωρείται ότι ζει μέαα στο σκοτάδι και είναι καταδικασμένος στον αιώνιο θάνατο, καθώς δεν ασπάστηκε τον χριστιανισμό? Αυτό το αφήνω στην δική σας κρίση, καθώς απάντηση δεν μπορώ να δώσω οριστική, παρά μόνο να πω το εξής: προσωπικά, το σημαντικότερο απ' όλα εδώ είναι το γεγονός ότι σε κάθε θρησκεία υπάρχει η πίστη σε κάτι ανώτερο, σε μια δύναμη που βρίσκεται πάνω από οτιδήποτε φθαρτό υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Η πίστη στη Θεία Πρόνοια, στο ότι υπάρχει κάτι το θείο που φροντίζει για την πορεία και την εξέλιξη των πάντων.
Για μένα, το να μην πιστεύει κάποιος σε τίποτε άλλο παρά μόνο στον εαυτό του και στις δυνάμεις του, είναι αντίληψη που δηλώνει αλαζονεία και μάλιστα σε κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής του, μπορεί να τον αφήσει μετέωρο, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς προσδοκία ότι θα του προσφερθεί βοήθεια και φροντίδα από κάπου αλλού,πέρα από τον ίδιο τον εαυτό του. Βέβαια, σωστό είναι να μην οδηγηθούμε και στην αντίπερα όχθη, την μοιρολατρία. Να μην περιμένουμε δηλαδή, να ζήσουμε τη ζωή μας μόνο με την καθοδήγηση του Θείου και ακολουθώντας το πεπρωμένο, το "κισμέτ" άβουλα, χωρίς να λειτουργούμε σαν ελεύθερα πνεύματα...
Δεν μπορώ να καταλήξω κάπου σχετικά με το εν λόγω ζήτημα, την πίστη, παρά μόνο στο ότι μου αρέσει που υπάρχει ποικιλία θρησκειών ανά τον κόσμο. Θα ήταν μονότονο και καταπιεστικό ίσως το να ζούμε όλοι έχοντας τα ίδια πιστεύω και χωρίς να νιώθουμε διαφορετικοί από τους άλλους- άλλωστε, η ίδια η θρησκεία μας είναι τέτοια που μας δίνει δυνατότητες επιλογής, αμφισβήτησης και κρίσης των όσων διδάσκονται στα πλαίσιά της-.Χαίρομαι που υπάρχουν μουσουλμάνοι,βουδιστές, ινδουιστές, χριστιανοί κλπ, καθώς έτσι μπορώ ΕΓΩ να κρίνω ποια θρησκεία ανταποκρίνεται στον τρόπο με τον οποίο ατνιλαμβάνομαι την ύπαρξη του Θείου στη ζωή μου.
Σέβομαι και τους άθρησκους, οι οποίοι προφανώς πιστεύουν με έναν δικό τους, ξεχωριστό τρόπο, στην ύπαρξη ανωτέρας δύναμης στο σύμπαν, όμως δεν μπορούν να βάλουν τις αντιλήψεις τους αυτές στα "καλούπια" των θρησκειών που υπάρχουν στον κόσμο σήμερα. Ίσως πολλές φορές, αυτοί οι άνθρωποι να είναι πολύ πιο πιστοί στο Θεό, κι από άτομα που δηλώνουν περίτρανα την πίστη τους σε Αυτόν, μόνο κατά τους τύπους όμως, χωρίς η πίστη αυτή να έχει ουσία. Κάτι όμως που μου είναι δύσκολο να δεχθώ, είναι, όπως προανέφερα, το να αρνείσαι εγωιστικά την ύπαρξη κάτι ανώτερου στη ζωή σου.
Σε μια εποχή που η Εκκλησία μας περνάει κρίση, ας είναι τουλάχιστον η πίστη μας που θα αποτελέσει το στήριγμά μας, και η οποία δεν πρέπει να κλονίζεται από συμβάντα που κηλιδώνουν την εικόνα της Εκκλησίας μας και μας απομακρύνουν δυστυχώς από αυτήν όλο και περισσότερο.