Και μετά μου λες να μη χαλιέμαι…

Δεν μπορώ την υποκρισία,τα ψέματα και κυρίως τα μεγάλα λόγια…Τι είδους φιλία είναι αυτή όταν την μια μέρα ο άλλος σου λέει: Ό,τι και να συμβεί εγώ θα είμαι δίπλα σου και την άλλη μέρα σε γράφει κανονικότατα?Δεν μπορώ τους κυκλοθυμικούς ανθρώπους,που με κάνουν να υποψιάζομαι ότι είναι διχασμένες προσωπικότητες….Άτομα που μπορούν να σε πουλήσουν στη στιγμή,μπορείς να τα έχεις εμπιστοσύνη?Όχι φυσικά,εκτός κι αν είσαι κορόιδο! Έλεος πια,ας σκεφτόμαστε λίγο και τα άτομα που ζουν δίπλα μας κάποιες στιγμές και ας καταλαβαίνουμε ότι δεν ζούμε μόνο εμείς και ο εαυτός μας σε αυτόν τον πλανήτη,κι ότι δεν περιμένουν όλοι οι άλλοι το πότε θα είμαστε εμείς στις καλές μας…σωστά?

Ή εννοείς αυτό που λες στον άλλον,ότι είσαι φίλος του και ότι μπορεί να βασιστεί σε εσένα, ή τον γράφεις κανονικά,οπότε δείχνεις ότι δεν σε ενδιαφέρει το άτομό του…μόνο κάντο άμεσα και με ειλικρίνεια,πες ότι εγώ φεύγω γιατί με ενοχλεί αυτό σε σένα ρε φίλε…όχι την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια όποτε θέλω και όποτε μου καπνίσει γυρνάω πίσω και ζητάω «τους φίλους μου που είχαν καιρό να με πάρουν τηλέφωνο(γιατί εγώ ο γάιδαρος δεν αξιώθηκα ούτε σημεία ζωής να τους δώσω για κανέναν μήνα περίπου)»,ή γυρνάω και λέω «sorry,είχα κι άλλα πράγματα να κάνω»….Συγνώμη ρε φίλε,δηλαδή οι άλλοι τι κάνουν όλη μέρα,ξυπνούν και κοιμούνται με τη δική σου σκέψη και το μόνο που κάνουν είναι να σε συνοδεύουν στις εξόδους σου,όπως οι Αυλικοί συνόδευαν τον Βασιλιά? Έλεος με την ξιπασιά…είπαμε είσαι απασχολημένος με διάφορα,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι άλλοι θα σε περιμένουν μια ζωή,καθώς αν εσύ έχεις μία και δύο ασχολίες παραπάνω,αυτοί μπορεί να έχουν άλλες 10 υποχρεώσεις στην πλάτη τους επιπλέον, και επιπλέον, όταν θέλεις να δεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο,ένα φιλαράκι- που πραγματικά το θεωρείς φιλαράκι σου-, θα βρεις πάντα χρόνο και γι’αυτό,να βρεθείτε κάπου και να τα πείτε έστω και για 10 λεπτά….όχι σε θυμήθηκα τώρα που δεν έχω τι να κάνω και βαριέμαι…φρόνιμα!!!Ο άλλος έχει και μια αξιοπρέπεια,έναν εγωισμό,εσένα νομίζεις θα περιμένει μια ζωή?

Ας είμαστε λίγο πιο ξεκάθαροι και ειλικρινείς στις σχέσεις μας,δεν θα βλάψουμε κανέναν,αντιθέτως,καλό θα κάνουμε και στον εαυτό μας και στους γύρω μας…

Ας μην θεωρούμε δεδομένο τίποτα και κανέναν…Όταν ξεχνάμε τους άλλους,μας ξεχνούν κι αυτοί με τη σειρά τους,δεν μπορούμε μετά να συμπεριφερόμαστε σα να μη συμβαίνει τίποτα…όταν κρατάμε κάποια απόσταση από κάποιον,καλό είναι να του δείχνουμε κάπως και το λόγο για τον οποίο είμαστε αποστασιοποιημένοι,δεν έχει μαντικές ικανότητες για να καταλαβαίνει κάθε φορά τα ψυχολογικά μας….Κι αν δεν έχουμε κάποιον ιδιαίτερο λόγο που κρατάμε απόσταση και απομακρυνόμαστε από τους φίλους μας,καλό θα ήταν να ψάξουμε λίγο μήπως αυτός που φταίει στην περίπτωση αυτή είναι ο εαυτός μας και μόνο…

ΟΜΟΡΦΟΣ VS ΩΡΑΙΟΣ

Να κι ένα μεγάλο θέμα που μας βασανίζει εδώ και αιώνες… Η ομορφιά.

Πού βρίσκεται η ομορφιά τελικά? Και δεν μιλάμε μόνο για την ομορφιά της φύσης ή των αντικειμένων γύρω μας, αλλά κυρίως για την ομορφιά του ανθρώπου, αυτού του περίεργου πλάσματος που τελικά είναι τόσο δύσκολο να ανακαλύψουμε πώς λειτουργεί και σκέφτεται κάθε φορά… Λοιπόν, πού βρίσκεται η ομορφιά ενός ανθρώπου? Στο πρόσωπο, στο σώμα, και στα δύο, ή μήπως, στην τελική, η πραγματική ομορφιά είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή? Μήπως είναι κρυμμένη σε αυτή την οντότητα που φωλιάζει μέσα μας και λέγεται ψυχή, η οποία μάλιστα πιστεύεται πως ζει αιωνίως, σε αντίθεση με το φθαρτό σώμα?

Με βάση τα προβαλλόμενα από τα ΜΜΕ πρότυπα, η ομορφιά εντοπίζεται καθαρά στην εμφάνιση, κυρίως στο σώμα θα λέγαμε, και έπειτα στο πρόσωπο. Βλέπουμε έτσι κόσμο να τρέχει στα γυμναστήρια, να λιποθυμάει από την πείνα και, το χειρότερο, να φτάνει στα όρια της νευρικής ανορεξίας…. κι όλα αυτά γιατί? Για να γίνουμε κάτι που κατά βάθος δεν θέλουμε, να γίνουμε απλά πιο αδύνατοι-και όχι απαραίτητα υγιείς-,να ζήσουμε στην ψευδαίσθηση ότι θα αρέσουμε γι’αυτόν τον λόγο στο άλλο φύλο και τελικά να πετύχουμε τι? Να ικανοποιήσουμε ποιόν, τον εαυτό μας ή τους γύρω μας? Αν αυτό δεν είναι αλλοτρίωση του σημερινού ανθρώπου, τότε τι είναι?
Όντως, μπαίνοντας στην διαδικασία να ακολουθήσουμε τα προβαλλόμενα πρότυπα τόσο τυφλά και επιπόλαια, χωρίς κανέναν μηχανισμό άμυνας, αποδεικνύουμε με τον χειρότερο τρόπο ότι δεν έχουμε αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, δεν αγαπάμε τον εαυτό μας… Πόσες εκπομπές αρχίζουν να προβάλλονται, στις οποίες τρέχουν άνθρωποι να διορθώσουν ατέλειες πάνω τους, που τους έδωσε η φύση, με πλαστική χειρουργική? Αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που χρειάζονται είναι ψυχολογική υποστήριξη, ενίσχυση της αγάπης προς τον εαυτό τους, χρειάζονται να μάθουν να αισθάνονται ΩΡΑΙΟΙ αν όχι ΌΜΟΡΦΟΙ… και ακριβώς λόγω της έλλειψης όλων των παραπάνω, οι ίδιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν για όλη τους τη ζωή σε πλαστικούς χειρούργους για να διορθώσουν τις, κατά τη δική τους γνώμη, ατέλειές τους, οι οποίες τελικά μπορεί να τους προσδίδουν μεγαλύτερη γοητεία απ’ όση φαντάζονται…
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους είναι και πολλοί από εμάς, πιστεύουν καθαρά πως η ομορφιά βρίσκεται στην εξωτερική εμφάνιση….
Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας… Αγνοούμε την ψυχική ομορφιά των συνανθρώπων μας, τους κρίνουμε με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση (παντού, ακόμα και στον εργασιακό τομέα)και αγνοούμε εντελώς την πραγματική ομορφιά που κρύβεται στην ψυχή τους και αντικατοπτρίζεται στα μάτια τους σε πρώτη φάση και έπειτα στη συμπεριφορά τους απέναντί μας…. Ο ΩΡΑΙΟΣ άνθρωπος είναι ο εσωτερικά όμορφος, αυτός που αγαπά τον εαυτό του ανεξαρτήτως της εξωτερικής του εμφάνισης και που κοιτά στα μάτια τους συνανθρώπους του, προσπαθώντας να τους κρίνει χωρίς προκαταλήψεις σχετικά με την εξωτερική τους ομορφιά (όπως αυτή ορίζεται σήμερα από τα ΜΜΕ)…Ο ΌΜΟΡΦΟΣ άνθρωπος είναι απλά τυχερός από τη φύση του που έχει πχ. όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου, ή όμορφη διάπλαση σώματος… κι αυτό πάλι όμως είναι σχετικό:
Η ομορφιά είναι καθαρά υποκειμενική!!!Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος, όσο όμορφος κι αν θεωρείται από τον περισσότερο κόσμο, δεν φαίνεται όμορφος στα μάτια ΌΛΩΝ!! Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος όμορφος στα μάτια κάποιων, για κάποιους άλλους να θεωρείται απλά μέτριος, ενώ για άλλους ακόμα και αδιάφορος… Αυτό αποδεικνύει το πόσο σχετική και υποκειμενική είναι η εξωτερική ομορφιά… Να σημειωθεί ακόμη ότι η εξωτερική ομορφιά μπορεί σε δευτερόλεπτα ακόμα να καταστραφεί ,χωρίς δυνατότητα επαναφοράς της… Ναι, και τελικά είναι παροδική, δεν μένει παντοτινά. Αυτή που δεν αλλοιώνεται τόσο εύκολα, είναι η εσωτερική ομορφιά που κρύβει ο καθένας μας μέσα του:
Πείτε μου, δεν είναι πολλές οι φορές που γνωρίζεστε με άτομα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα θεωρούσατε ότι είναι όμορφα, όμως στην πορεία σας γοήτευσε τόσο ο τρόπος που μιλούν, ο τρόπος που σκέφτονται και εκφράζονται, οι κινήσεις τους, ή ακόμη και η φωνή τους? Αυτοί οι άνθρωποι, το πιστεύω, έχουν τη δική τους ομορφιά...
Ας το πάρουμε όμως και αντίστροφα… πόσες φορές γνωρίζεστε με ανθρώπους που σας φαίνονται σαν θεϊκά πλάσματα όταν τους κοιτάτε, που όμως όταν μιλάτε μαζί τους, ξενερώνετε απίστευτα? Που δείχνουν τόση αλαζονεία και κενότητα χαρακτήρα, ανωριμότητα και έλλειψη παιδείας, ώστε στο τέλος τους σιχαίνεστε εντελώς και δεν θέλετε να τους ξαναδείτε? Αυτό δεν είναι μια από τις πιο αηδιαστικές ασχήμιες που μπορεί να συναντήσετε στη ζωή σας?
Αυτό που έχει αξία είναι τελικά να προσπαθούμε να είμαστε ΩΡΑΙΟΙ, να δίνουμε έμφαση στον καλλωπισμό της ψυχής και του πνεύματός μας και όχι μόνο στην περιποίηση της εξωτερικής μας εμφάνισης. Πρέπει να καταλάβουμε πως σημασία έχει να είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας, να του δείχνουμε αγάπη και να έχουμε αυτοπεποίθηση… έτσι θα αισθανόμαστε καταρχήν οι ίδιοι καλύτερα, και θα εκπέμπουμε παράλληλα θετική ενέργεια σε όσους βρίσκονται γύρω μας, με αποτέλεσμα να βγαίνουμε τόσο εμείς όσο και οι γύρω μας κερδισμένοι!

Η ψεύτικη ομορφιά, το «φκιασίδωμα», που επιτυγχάνεται με το μακιγιάζ, την υπερβολική περιποίηση και σε ακραίες περιπτώσεις, με την πλαστική χειρουργική, δε φέρνει την ευτυχία, και το μόνο που τελικά μπορεί να πετύχει είναι να δημιουργήσει μία υπέροχη μάσκα για τον άνθρωπο που την προτιμά σε σχέση με την εσωτερική ομορφιά, και συνεπώς μία ψευδαίσθηση. Ας ξυπνήσουμε λοιπόν και ας πάψουμε να συμβιβαζόμαστε με το ψέμα που πάει σιγά σιγά και ύπουλα να πνίξει ό,τι πραγματικά όμορφο κρύβουμε μέσα μας…

ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ?

Ποιος μπορεί άραγε ν' απαντήσει στο ερώτημα:"Γιατί ζούμε μόνοι?"
Νομίζουμε ότι μπορούμε να βρούμε εύκολα την απάντηση,αλλά αν καθήσουμε και το ξανασκεφτούμε το ζήτημα,επανερχόμαστε στο ίδιο ερώτημα...είναι όντως ένας φαύλος κύκλος μπορώ να πω...
Καθημερινά,όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις,θα δεις κυρίως γύρω σου από την μια πλευρά παρέες γυναικών,από την άλλη πλευρά παρέες αντρών...πολύ σπάνια να συναντήσεις παρέες που να αποτελούνται από γυναίκες και από άντρες....γιατί όμως? Ενώ σήμερα υποτίθεται πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πιο ελεύθερες,πιο χαλαρές,καθώς κανείς δε σ' αναγκάζει να συναναστρέφεσαι ένα συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων,σπάνια θα βρεις το θάρρος να κάνεις ανοιχτά παρέα με άτομα του αντίθετου φύλου...και μη μου πεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πως όλοι κάνουμε παρέα με άτομα του αντίθετου φύλου από εμάς,γιατί η εικόνα που βλέπουμε καθημερινά, ιδιαίτερα σε νεότερες ηλικίες, αποδεικνύει το αντίθετο: Ότι σπάνια θα δεθούν κορίτσια με αγόρια σε βαθμό που να αποτελούν μόνιμη παρεούλα...
Και δεν μιλάω για να πουν τα μυστικά τους κλπ κλπ...Σίγουρα υπάρχουν ορισμένα θέματα τα οποία θα προτιμούσε κάποιος να συζητήσει πιο ανοιχτά με άτομα του ίδιου φύλου μ'εκείνον,καθώς άτομα του αντίθετου φύλου μπορεί να θεωρεί ο ίδιος ότι δεν πρόκειται να τον καταλάβουν και να τον συμβουλέψουν σωστά...
Και πάλι όμως,δεν είναι καλύτερα όταν μπορείς ν'ακούσεις και την άλλη άποψη?Την άποψη εκείνου που μπορεί να θεωρείς ότι αγνοεί κάποια πράγματα μόνο και μόνο λόγω του φύλου του,όμως στην πραγματικότητα γνωρίζει καλύτερα κι από εσένα τον ίδιο τη λύση στο πρόβλημά σου...
Λοιπόν,τι γίνεται σήμερα?Φοβόμαστε να έρθουμε σε πραγματική επικοινωνία με το άλλο φύλο?Φοβόμαστε να μας κρίνουν άτομα που ενδεχομένως σκέφτονται διαφορετικά από εμάς,γιατί βλέπουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία?
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή....Φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών υπάρχει?Οι απόψεις (και) εδώ διίστανται...Προσωπικά,φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα,ναι,μπορεί να υπάρξει,και πολλές φορές φιλίες μεταξύ αντρών και γυναικών διαρκούν περισσότερο από φιλίες μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου (καθώς λείπει ο ανταγωνισμός, που συναντάται θα λέγαμε κυρίως μεταξύ των γυναικών...)
Η μοναξιά όμως τι σχέση έχει με όλα τα παραπάνω?Έχει άμεση σχέση,καθώς,αν μας είναι δύσκολο να καθορίσουμε τη σχέση μας με το άλλο φύλο,αν μας είναι δύσκολο να επικοινωνήσουμε σε βάθος με άτομα του άλλου φύλου και να γίνουμε φίλοι με αυτά,τότε πώς θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια,ομαλή τουλάχιστον,ερωτική σχέση με τον σύντροφό μας?Πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτή τη σχέση,τη στιγμή που,δεν γνωρίζουμε καν τον τρόπο σκέψης,την ψυχοσύνθεση του άλλου φύλου,πόσο μάλλον του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας?Δεν έχουμε υπομονή σήμερα!!!Δεν θέλουμε να ακούσουμε τον άλλον!!Μάθαμε όλα να μας έρχονται έυκολα,να μας λύνονται τα προβλήματα σχεδόν αυτόματα,δεν δυσκολευόμαστε για πολλά πράγματα στη ζωή μας σήμερα,(σε αντίθεση με ό,τι γινόταν στο παρελθόν),δεν έχουμε χρόνο ν' ακούσουμε τον άλλον που ζητά τη βοήθειά μας,συνεπώς,τα προβλήματά του,τα προβλήματά μας,πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα,η απόσταση μεγαλώνει κάθε στιγμή...
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε: φιλία ή σχέση?φιλία απλώς?φιλία και μετά σχέση?και τα δύο?
Όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε,μετά πώς περιμένουμε να το αποκτήσουμε?Είναι αδύνατον ένα άτομο που δεν γνωρίζει τη σχέση του με το άλλο φύλο (αν είναι φιλική,τυπική,ή ακόμα και εχθρική σε ακραίες περιπτώσεις), να ζήσει μια φυσιολογική ερωτική ζωή...και δεν μιλάω για το sex, sex κάνουν μια χαρά και τα ζώα ακολουθώντας ένστικτα..μιλάω για την πνευματική,την συναισθηματική επικοινωνία των ανθρώπων...βλέπουμε τον άλλον,αλλά δεν τον κοιτάμε βαθιά στα μάτια,τον ακούμε αλλά δεν αφουγκραζόμαστε τις σκέψεις του,τα θέλω του....κι αυτό γιατί μάθαμε να ακούμε μόνο το τι θέλουμε εμείς,μάθαμε να χρησιμοποιούμε τον κόσμο γύρω μας για να επιβιώσουμε σε αυτή τη ζούγκλα που μας έχει κάνει κομπλεξικούς,χωρίς κανένα δείγμα εμπιστοσύνης στο συνάνθρωπο...υπάρχουν ευτυχώς και φωτεινές εξαιρέσεις,αλλά δυστυχώς ο κανόνας είναι άλλος σε αυτή την περίπτωση.
Άντε και γίνεται η προσπάθεια να γίνει μία γνωριμία...Ω Χριστέ μου,η χειρότερη στιγμή:αμηχανία,ποιος θα πλησιάσει ποιον,ποιος θα μιλήσει πρώτος,ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση,αν θα το πάμε σιγά σιγά ή αν θα γκαζώσουμε...τι είναι όλα αυτά?Δεν είναι αμηχανία μπροστά στο πώς θα γνωρίσουμε ένα καινούριο άτομο?Δεν είναι πλήρης άγνοια της ψυχοσύνθεσης του άλλου φύλου?Κάτι τέτοιο δεν οφείλεται στην έλλειψη εμπειρίας όσον αφορά τις σχέσεις (όχι απαραίτητα ερωτικές) με άτομα του άλλου φύλου?Όταν δεν μαθαίνεις πως σκέφτεται ο φίλος σου που ανήκει στο αντίθετο φύλο με εσένα,από που περιμένεις να γνωρίζεις πώς θα σκέφτεται το άτομο με το οποίο θα ήθελες να προχωρήσεις σε ερωτική σχέση?Δυστυχώς λείπει η επικοινωνία με τον συνάνθρωπο γενικότερα..υπάρχει φόβος στο να ανοίξουμε την καρδιά μας σε φίλους και φίλες μας...αυτό οδηγεί σε φόβο στο να δώσουμε την καρδιά μας σε κάποιον/α...
Αλλά και πάλι έχω συναντήσει πολλούς και πολλές που κάνουν μια σχέση ακριβώς γιατί αισθάνονται μόνοι και θέλουν να καλύψουν αυτό το συναισθηματικό τους κενό...φοβούνται με λίγα λόγια να μείνουν κι άλλο μόνοι τους και τα φτιάχνουν με τον πρώτο τυχόντα και την πρώτη τυχούσα,μέχρι να βρουν κάποιον/α καλύτερο/η, οπότε και θα αφήσουν τον τωρινό τους σύντροφο.Ε αυτό αν δεν είναι κοροϊδία,τότε τι είναι?Κοροϊδέυω τον εαυτό μου έχοντας κάποιον δίπλα μου που λέω ότι αγαπώ,τη στιγμή που το μόνο που κάνω είναι να τον εκμεταλλεύομαι,για να πάψω να είμαι ανασφαλής σχετικά με την σεξουαλικότητά μου...ε όχι,προτιμώ να μείνω μόνος μου μια ζωή,παρά σε μια σχέση να δουλέυω τον άλλον ψιλό γαζί και να τον χρησιμοποιώ (όπου πολύ πιθανό να με χρησιμοποιεί κι εμένα ο άλλος για τον ίδιο ακριβώς λόγο...).Και πάλι βρε παιδί μου,μόνοι δεν είμαστε όταν έχουμε κάποιον δίπλα μας που δεν είναι ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ και δεν είμαστε ΔΙΚΟΣ/Η ΤΟΥ?
Τι είμαστε,ζώα που μόνο το sex θέλουμε?Είμαστε όντα που έχουν λογική,αυτό μας διακρίνει από το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο...έτσι τουλάχιστον θέλω να ελπίζω...
Ο ρομαντισμός φυσικά,υπάρχει κάπου βαθιά βαθιά κρυμμένος μέσα μας και φοβόμαστε ή ντρεπόμαστε να τον βγάλουμε στην επιφάνεια,γιατί η σκληρή πραγματικότητα μας θέλει ρεαλιστές και όχι ονειροπόλους,μηχανές χωρίς ίχνος φαντασίας....και πάλι όμως,τόσο δύσκολο είναι να προσπαθήσουμε να ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ πραγματικά ο ένας τον άλλον?Τόσο δύσκολο είναι να πάψουμε να ζούμε μόνοι μας?