Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ?

Ποιος μπορεί άραγε ν' απαντήσει στο ερώτημα:"Γιατί ζούμε μόνοι?"
Νομίζουμε ότι μπορούμε να βρούμε εύκολα την απάντηση,αλλά αν καθήσουμε και το ξανασκεφτούμε το ζήτημα,επανερχόμαστε στο ίδιο ερώτημα...είναι όντως ένας φαύλος κύκλος μπορώ να πω...
Καθημερινά,όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις,θα δεις κυρίως γύρω σου από την μια πλευρά παρέες γυναικών,από την άλλη πλευρά παρέες αντρών...πολύ σπάνια να συναντήσεις παρέες που να αποτελούνται από γυναίκες και από άντρες....γιατί όμως? Ενώ σήμερα υποτίθεται πως οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πιο ελεύθερες,πιο χαλαρές,καθώς κανείς δε σ' αναγκάζει να συναναστρέφεσαι ένα συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων,σπάνια θα βρεις το θάρρος να κάνεις ανοιχτά παρέα με άτομα του αντίθετου φύλου...και μη μου πεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πως όλοι κάνουμε παρέα με άτομα του αντίθετου φύλου από εμάς,γιατί η εικόνα που βλέπουμε καθημερινά, ιδιαίτερα σε νεότερες ηλικίες, αποδεικνύει το αντίθετο: Ότι σπάνια θα δεθούν κορίτσια με αγόρια σε βαθμό που να αποτελούν μόνιμη παρεούλα...
Και δεν μιλάω για να πουν τα μυστικά τους κλπ κλπ...Σίγουρα υπάρχουν ορισμένα θέματα τα οποία θα προτιμούσε κάποιος να συζητήσει πιο ανοιχτά με άτομα του ίδιου φύλου μ'εκείνον,καθώς άτομα του αντίθετου φύλου μπορεί να θεωρεί ο ίδιος ότι δεν πρόκειται να τον καταλάβουν και να τον συμβουλέψουν σωστά...
Και πάλι όμως,δεν είναι καλύτερα όταν μπορείς ν'ακούσεις και την άλλη άποψη?Την άποψη εκείνου που μπορεί να θεωρείς ότι αγνοεί κάποια πράγματα μόνο και μόνο λόγω του φύλου του,όμως στην πραγματικότητα γνωρίζει καλύτερα κι από εσένα τον ίδιο τη λύση στο πρόβλημά σου...
Λοιπόν,τι γίνεται σήμερα?Φοβόμαστε να έρθουμε σε πραγματική επικοινωνία με το άλλο φύλο?Φοβόμαστε να μας κρίνουν άτομα που ενδεχομένως σκέφτονται διαφορετικά από εμάς,γιατί βλέπουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία?
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή....Φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών υπάρχει?Οι απόψεις (και) εδώ διίστανται...Προσωπικά,φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα,ναι,μπορεί να υπάρξει,και πολλές φορές φιλίες μεταξύ αντρών και γυναικών διαρκούν περισσότερο από φιλίες μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου (καθώς λείπει ο ανταγωνισμός, που συναντάται θα λέγαμε κυρίως μεταξύ των γυναικών...)
Η μοναξιά όμως τι σχέση έχει με όλα τα παραπάνω?Έχει άμεση σχέση,καθώς,αν μας είναι δύσκολο να καθορίσουμε τη σχέση μας με το άλλο φύλο,αν μας είναι δύσκολο να επικοινωνήσουμε σε βάθος με άτομα του άλλου φύλου και να γίνουμε φίλοι με αυτά,τότε πώς θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια,ομαλή τουλάχιστον,ερωτική σχέση με τον σύντροφό μας?Πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτή τη σχέση,τη στιγμή που,δεν γνωρίζουμε καν τον τρόπο σκέψης,την ψυχοσύνθεση του άλλου φύλου,πόσο μάλλον του ανθρώπου που έχουμε δίπλα μας?Δεν έχουμε υπομονή σήμερα!!!Δεν θέλουμε να ακούσουμε τον άλλον!!Μάθαμε όλα να μας έρχονται έυκολα,να μας λύνονται τα προβλήματα σχεδόν αυτόματα,δεν δυσκολευόμαστε για πολλά πράγματα στη ζωή μας σήμερα,(σε αντίθεση με ό,τι γινόταν στο παρελθόν),δεν έχουμε χρόνο ν' ακούσουμε τον άλλον που ζητά τη βοήθειά μας,συνεπώς,τα προβλήματά του,τα προβλήματά μας,πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα,η απόσταση μεγαλώνει κάθε στιγμή...
Δεν ξέρουμε τι θέλουμε: φιλία ή σχέση?φιλία απλώς?φιλία και μετά σχέση?και τα δύο?
Όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε,μετά πώς περιμένουμε να το αποκτήσουμε?Είναι αδύνατον ένα άτομο που δεν γνωρίζει τη σχέση του με το άλλο φύλο (αν είναι φιλική,τυπική,ή ακόμα και εχθρική σε ακραίες περιπτώσεις), να ζήσει μια φυσιολογική ερωτική ζωή...και δεν μιλάω για το sex, sex κάνουν μια χαρά και τα ζώα ακολουθώντας ένστικτα..μιλάω για την πνευματική,την συναισθηματική επικοινωνία των ανθρώπων...βλέπουμε τον άλλον,αλλά δεν τον κοιτάμε βαθιά στα μάτια,τον ακούμε αλλά δεν αφουγκραζόμαστε τις σκέψεις του,τα θέλω του....κι αυτό γιατί μάθαμε να ακούμε μόνο το τι θέλουμε εμείς,μάθαμε να χρησιμοποιούμε τον κόσμο γύρω μας για να επιβιώσουμε σε αυτή τη ζούγκλα που μας έχει κάνει κομπλεξικούς,χωρίς κανένα δείγμα εμπιστοσύνης στο συνάνθρωπο...υπάρχουν ευτυχώς και φωτεινές εξαιρέσεις,αλλά δυστυχώς ο κανόνας είναι άλλος σε αυτή την περίπτωση.
Άντε και γίνεται η προσπάθεια να γίνει μία γνωριμία...Ω Χριστέ μου,η χειρότερη στιγμή:αμηχανία,ποιος θα πλησιάσει ποιον,ποιος θα μιλήσει πρώτος,ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση,αν θα το πάμε σιγά σιγά ή αν θα γκαζώσουμε...τι είναι όλα αυτά?Δεν είναι αμηχανία μπροστά στο πώς θα γνωρίσουμε ένα καινούριο άτομο?Δεν είναι πλήρης άγνοια της ψυχοσύνθεσης του άλλου φύλου?Κάτι τέτοιο δεν οφείλεται στην έλλειψη εμπειρίας όσον αφορά τις σχέσεις (όχι απαραίτητα ερωτικές) με άτομα του άλλου φύλου?Όταν δεν μαθαίνεις πως σκέφτεται ο φίλος σου που ανήκει στο αντίθετο φύλο με εσένα,από που περιμένεις να γνωρίζεις πώς θα σκέφτεται το άτομο με το οποίο θα ήθελες να προχωρήσεις σε ερωτική σχέση?Δυστυχώς λείπει η επικοινωνία με τον συνάνθρωπο γενικότερα..υπάρχει φόβος στο να ανοίξουμε την καρδιά μας σε φίλους και φίλες μας...αυτό οδηγεί σε φόβο στο να δώσουμε την καρδιά μας σε κάποιον/α...
Αλλά και πάλι έχω συναντήσει πολλούς και πολλές που κάνουν μια σχέση ακριβώς γιατί αισθάνονται μόνοι και θέλουν να καλύψουν αυτό το συναισθηματικό τους κενό...φοβούνται με λίγα λόγια να μείνουν κι άλλο μόνοι τους και τα φτιάχνουν με τον πρώτο τυχόντα και την πρώτη τυχούσα,μέχρι να βρουν κάποιον/α καλύτερο/η, οπότε και θα αφήσουν τον τωρινό τους σύντροφο.Ε αυτό αν δεν είναι κοροϊδία,τότε τι είναι?Κοροϊδέυω τον εαυτό μου έχοντας κάποιον δίπλα μου που λέω ότι αγαπώ,τη στιγμή που το μόνο που κάνω είναι να τον εκμεταλλεύομαι,για να πάψω να είμαι ανασφαλής σχετικά με την σεξουαλικότητά μου...ε όχι,προτιμώ να μείνω μόνος μου μια ζωή,παρά σε μια σχέση να δουλέυω τον άλλον ψιλό γαζί και να τον χρησιμοποιώ (όπου πολύ πιθανό να με χρησιμοποιεί κι εμένα ο άλλος για τον ίδιο ακριβώς λόγο...).Και πάλι βρε παιδί μου,μόνοι δεν είμαστε όταν έχουμε κάποιον δίπλα μας που δεν είναι ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ και δεν είμαστε ΔΙΚΟΣ/Η ΤΟΥ?
Τι είμαστε,ζώα που μόνο το sex θέλουμε?Είμαστε όντα που έχουν λογική,αυτό μας διακρίνει από το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο...έτσι τουλάχιστον θέλω να ελπίζω...
Ο ρομαντισμός φυσικά,υπάρχει κάπου βαθιά βαθιά κρυμμένος μέσα μας και φοβόμαστε ή ντρεπόμαστε να τον βγάλουμε στην επιφάνεια,γιατί η σκληρή πραγματικότητα μας θέλει ρεαλιστές και όχι ονειροπόλους,μηχανές χωρίς ίχνος φαντασίας....και πάλι όμως,τόσο δύσκολο είναι να προσπαθήσουμε να ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ πραγματικά ο ένας τον άλλον?Τόσο δύσκολο είναι να πάψουμε να ζούμε μόνοι μας?

Δεν υπάρχουν σχόλια: