ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

Με το Πάσχα και την Ανάσταση του Θεανθρώπου να πλησιάζει,θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό σχετικά με την θρησκεία και την πίστη γενικότερα σε κάτι ανώτερο.
Καταρχήν, κάτι το οποίο ο καθένας από εμάς έχει αναρωτηθεί κάποτε είναι αν όντως υπήρξε ο Ιησούς Χριστός, αν όντως ήταν πρόσωπο που γεννήθηκε εδώ στη Γη με προορισμό να σώσει τον Άνθρωπο από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, όπως διδάσκει ο χριστιανισμός...Πράγματι, πέρα από τα κείμενα των μαθητών του, τα οποία αναφέρονται στη διδασκαλία του Ιησού Χριατού και στη ζωή του, δεν υπάρχει κάτι άλλο, που να μας αποδεικνύει σήμερα ότι το πρόσωπο,που σύμφωνα με τον χριστιανισμό, αποτελεί τον Υιό του Θεού,υπήρξε πραγματικά. Παράλληλα, σε άλλες θρησκείες, όπως στο Ισλάμ, ο Χριστός θεωρείται, αν δεν κάνω λάθος, απλός προφήτης, και όχι Υιός του Θεού..με όλα αυτά, θέλω να καταλήξω στο εξής ερώτημα: πώς γνωρίζουμε ότι αυτό που διδάσκει η δική μας θρησκεία είναι το σωστό, ενώ αυτό που πιστεύουν οι αλλόθρησκοι είναι λανθασμένο? Υπάρχει σωστό και λάθος θρήσκευμα?
Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι υιός Θεού, γιατί αυτό διδαχθήκαμε από την στιγμή που γεννηθήκαμε κι αυτό θα πιστεύουμε,οι περισσότεροι τουλάχιστον, μέχρι να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο. Το ότι όμως πιστοί άλλων θρησκειών, δεν αναγνωρίζουν Ιησού Χριστό, ή ακόμα και Θεό, όπως τον εννούμε εμείς τουλάχιστον ως χριστιανοί, αυτό σημαίνει ότι πράττουν λάθος, ή ότι δεν θα σωθούν οι ψυχές τους γι αυτή τους την "αμαρτία"?
Ίσως να θεωρείται λάθος, αν ερευνήσουμε το θέμα από την σκοπιά της διδασκαλίας του χριστιανισμού. Πρέπει όμως να είμαστε προσκολλημένοι σε ό,τι έχουμε διδαχθεί, όταν πρόκειται να αξιολογήσουμε τα πιστεύω ανθρώπων που δεν ασπάζονται τη δική μας θρησκεία? Δηλαδή, ένας βουδιστής για παράδειγμα, που δεν έχει έρθει ποτέ του σε επαφή με τον χριστιανισμό, θεωρείται αμαρτωλός, επειδή δεν αναγνωρίζει τον Ιησού Χριστό ή τον δικό μας Θεό? Θεωρείται ότι ζει μέαα στο σκοτάδι και είναι καταδικασμένος στον αιώνιο θάνατο, καθώς δεν ασπάστηκε τον χριστιανισμό? Αυτό το αφήνω στην δική σας κρίση, καθώς απάντηση δεν μπορώ να δώσω οριστική, παρά μόνο να πω το εξής: προσωπικά, το σημαντικότερο απ' όλα εδώ είναι το γεγονός ότι σε κάθε θρησκεία υπάρχει η πίστη σε κάτι ανώτερο, σε μια δύναμη που βρίσκεται πάνω από οτιδήποτε φθαρτό υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο. Η πίστη στη Θεία Πρόνοια, στο ότι υπάρχει κάτι το θείο που φροντίζει για την πορεία και την εξέλιξη των πάντων.
Για μένα, το να μην πιστεύει κάποιος σε τίποτε άλλο παρά μόνο στον εαυτό του και στις δυνάμεις του, είναι αντίληψη που δηλώνει αλαζονεία και μάλιστα σε κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής του, μπορεί να τον αφήσει μετέωρο, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς προσδοκία ότι θα του προσφερθεί βοήθεια και φροντίδα από κάπου αλλού,πέρα από τον ίδιο τον εαυτό του. Βέβαια, σωστό είναι να μην οδηγηθούμε και στην αντίπερα όχθη, την μοιρολατρία. Να μην περιμένουμε δηλαδή, να ζήσουμε τη ζωή μας μόνο με την καθοδήγηση του Θείου και ακολουθώντας το πεπρωμένο, το "κισμέτ" άβουλα, χωρίς να λειτουργούμε σαν ελεύθερα πνεύματα...
Δεν μπορώ να καταλήξω κάπου σχετικά με το εν λόγω ζήτημα, την πίστη, παρά μόνο στο ότι μου αρέσει που υπάρχει ποικιλία θρησκειών ανά τον κόσμο. Θα ήταν μονότονο και καταπιεστικό ίσως το να ζούμε όλοι έχοντας τα ίδια πιστεύω και χωρίς να νιώθουμε διαφορετικοί από τους άλλους- άλλωστε, η ίδια η θρησκεία μας είναι τέτοια που μας δίνει δυνατότητες επιλογής, αμφισβήτησης και κρίσης των όσων διδάσκονται στα πλαίσιά της-.Χαίρομαι που υπάρχουν μουσουλμάνοι,βουδιστές, ινδουιστές, χριστιανοί κλπ, καθώς έτσι μπορώ ΕΓΩ να κρίνω ποια θρησκεία ανταποκρίνεται στον τρόπο με τον οποίο ατνιλαμβάνομαι την ύπαρξη του Θείου στη ζωή μου.
Σέβομαι και τους άθρησκους, οι οποίοι προφανώς πιστεύουν με έναν δικό τους, ξεχωριστό τρόπο, στην ύπαρξη ανωτέρας δύναμης στο σύμπαν, όμως δεν μπορούν να βάλουν τις αντιλήψεις τους αυτές στα "καλούπια" των θρησκειών που υπάρχουν στον κόσμο σήμερα. Ίσως πολλές φορές, αυτοί οι άνθρωποι να είναι πολύ πιο πιστοί στο Θεό, κι από άτομα που δηλώνουν περίτρανα την πίστη τους σε Αυτόν, μόνο κατά τους τύπους όμως, χωρίς η πίστη αυτή να έχει ουσία. Κάτι όμως που μου είναι δύσκολο να δεχθώ, είναι, όπως προανέφερα, το να αρνείσαι εγωιστικά την ύπαρξη κάτι ανώτερου στη ζωή σου.
Σε μια εποχή που η Εκκλησία μας περνάει κρίση, ας είναι τουλάχιστον η πίστη μας που θα αποτελέσει το στήριγμά μας, και η οποία δεν πρέπει να κλονίζεται από συμβάντα που κηλιδώνουν την εικόνα της Εκκλησίας μας και μας απομακρύνουν δυστυχώς από αυτήν όλο και περισσότερο.