Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ….

…να παρακολουθήσω κάθε ανατολή και δύση του ηλίου, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε στιγμή, με κάθε λεπτομέρεια…. να κρατήσω για πάντα μέσα μου τα χρώματα που θα αντικρύζω και τις μυρωδιές που θα γεύομαι καθημερινά…

…να διαβάσω κάθε σελίδα, κάθε γραμμή που έγραψε ποτέ ανθρώπινο χέρι, να ζήσω πολλές ζωές, να νιώσω άγνωστα συναισθήματα μέσα από βιβλία που γράφτηκαν από τον άνθρωπο, βιβλία ηθικά και βλάσφημα, λογοτεχνικά και επιστημονικά, δημοσιευμένα και απαγορευμένα…

…να μιλήσω με κάθε άνθρωπο που υπήρξε σε αυτόν τον πλανήτη, που ανέπνευσε έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τον αέρα της γης και μετά χάθηκε… σε όλες τις γλώσσες, με κάθε μέσον, με κάθε τρόπο…

…να δω όλες τις εικόνες που έχει αντικρύσει ανθρώπινο μάτι από τότε που βρέθηκε άνθρωπος επί γης, και να τις ασφαλίσω καλά πίσω από τα δικά μου μάτια, βαθιά μέσα στην ψυχή μου…

…να δώσω όση αγάπη δεν έδωσα σε όλους όσους με πλήγωσαν, να λυτρωθώ από τον πόνο που μου προκάλεσαν… απλά να τους πω ευχαριστώ, που με βοήθησαν να γίνω περισσότερο άνθρωπος, να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου, και να ζήσω συναισθήματα που δεν θα βίωνα αν δεν εμφανίζονταν αυτά τα άτομα στον δρόμο μου…

…ν’ αγκαλιάσω και να φιλήσω, σα να είναι το τελευταίο μου λεπτό σε αυτόν τον κόσμο, κάθε άνθρωπο που μου έδωσε λίγη από την αγάπη του, χωρίς να ζητήσει τίποτε από εμένα…

… να νιώσω πόλεμο και φτώχεια, να μάθω να εκτιμώ όσα έχω, για τον καιρό που βρίσκομαι εδώ, και να μην ξαναπονέσω για πράγματα ασήμαντα που τυχόν μου λείπουν από αυτή τη ζωή…

… να προλάβω να πω πόσο σημαντικοί είναι όλοι γύρω μου, απλά και μόνο γιατί υπάρχουν και κυρίως γιατί ακόμα και μια στιγμιαία επαφή μαζί τους, μια ματιά, μια κίνησή τους, επηρέασε τη ζωή μου, την σκέψη μου, τα πάντα…

…να ξεφύγω από τον αιώνιο λήθαργό μου και με κάθε κύτταρό μου να πάλλεται με δύναμη, να δώσω όσα μπορώ και όσα δεν μπορώ, στην κοινωνία, στον κόσμο, στον συνάνθρωπο…

Αν συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι το κάθε λεπτό που ζούμε σε αυτόν τον κόσμο,

και αν λάβουμε επιτέλους υπόψην μας ότι τίποτε σε αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένο και πως

όλα αλλάζουν,

θα μάθουμε πώς να γίνουμε Άνθρωποι, πώς να ζούμε και πώς αξίζει να ζούμε τη ζωή που μας χαρίστηκε τόσο απλόχερα…

Να ζήσουμε μαθαίνοντας, να στοχεύουμε, όχι στο να γίνουμε τέλειοι, αλλά απλούστατα στο να γίνουμε ΚΑΤΙ…

…Φεύγοντας μόνο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι δεν είναι τελικά τίποτα σε αυτό το χάος, γι’ αυτό όσα περισσότερα βιώσει,

τόσο πιο ολοκληρωμένος θα νιώσει,

τόσο λιγότερο θα πονά,

θα μάθει να λειτουργεί με φαντασία και ανοιχτό μυαλό,

ν’ αγαπά χωρίς όρια,

ΝΑ ΖΕΙ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: